Miasto Sulejówek

71. rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego

Drodzy Kombatanci, Szanowni Państwo, Droga Młodzieży,

1 sierpnia 1944 roku wybuchło Powstanie Warszawskie, wpisuje się ono w tradycję zrywów powstańczych organizowanych na ziemiach polskich od drugiej połowy XVIII wieku. Położenie geopolityczne Polski znajdującej się między dwoma dużymi i ekspansywnych narodami Niemcami i Rosją powodowało potrzebę nieustannej walki Polaków o swoje prawo do samostanowienia. Polacy żeby przetrwać jako naród musieli co jakiś czas z bronią w ręku przeciwstawiać się agresji sąsiadów. Tak też było w XX wieku, największe zagrożenie przyszło podczas II wojny światowej.  Zaborczość Niemców i Rosjan spotęgowana została totalitarnymi ideologiami nazizmu i komunizmu, w których nie było dla Polaków miejsca na mapie Europy, a środki i metody jakimi miano się rozprawić z Polakami były bezprzykładnym barbarzyństwem i okrucieństwem, nieznanym dotychczasowej historii. Mimo tego latem 1944 roku żołnierze Polskiego Państwa Podziemnego nie wahali się chwycić za broń i stanąć do kolejnego niepodległościowego zrywu - Powstania Warszawskiego.

Powstanie Warszawskie pod względem militarnym wymierzone było w okupanta niemieckiego. Powstańcy chcieli pomścić bestialską okupację, pokonać znienawidzonego wroga i wyzwolić udręczoną stalicę. Niestety celów tych nie udało się osiągnąć. Powstanie Warszawskie pod względem politycznym wymierzone było w sowieckie aspiracje podporządkowania Polski po II wojnie światowej. Do 1 sierpnia 1944 roku sowieccy okupanci zajęli i zniewolili wschodnie tereny II Rzeczypospolitej i zamierzali „dzieło” to kontynuować w Polsce centralnej i zachodniej. Powstańcy po pokonaniu Niemców i zajęciu stolicy, chcieli do niej sprowadzić Niepodległościowy Rząd Polski. Przez okazanie swojej siły i determinacji chciano uzyskać silniejsze wsparcie aliantów zachodnich i wymóc na Stalinie poszanowanie polskich aspiracji niepodległościowych. Niestety tego celu również nie udało się osiągnąć.

Powstanie Warszawskie z jednej strony wpisuje się w piękną polską tradycję walki o niepodległość, heroizmu, bohaterstwa i umiłowania ojczyzny, nawiązując do powstania kościuszkowskiego, listopadowego czy styczniowego. Z drugiej strony zapisuje kolejną tragiczną kartę w naszej historii: powstania przegranego, które nie realizuje postawionych sobie celów i przynosi olbrzymie straty ludzkie  i materialne.

Powstańcy Warszawscy kontynuowali niepodległościowe aspiracje i ideały wolności powstań XIX wiecznych i w sposób symboliczny przenieśli je w XX wiek kolejnym pokoleniom.

Szanowni Państwo,

przez te 71 lat od wybuchu powstania w otoczeniu Polski zmieniały się nazwy państw, ich granice czy ustroje, ale niezmienne jest nasze trudne położenie geopolityczne - między Niemcami a Rosjanami - narodami o tendencjach mocarstwowych. Co jakiś czas zza naszej zachodniej granicy dobiegają głosy od tzw. „środowisk ziomkowskich”, negujące polskość Śląska, Pomorza czy Wielkopolski i żądające rewizji granicy polsko-niemieckiej na wzór tej z 1938 roku.

Na wschodzie z kolei coraz częściej i głośniej mówi się o potrzebie odbudowania rosyjskiej strefy wpływów w Europie środkowej, na wzór powojennych wpływów Związku Radzieckiego.

Dlatego przesłanie Powstańców Warszawskich jest aktualne do dnia dzisiejszego. Musimy walczyć o swoją niepodległość, bronić swoich interesów i swojej tożsamości. Musimy to robić nie tylko na płaszczyźnie militarnej, bo dzisiaj dzięki Bogu nie ma takiej konieczności, ale na płaszczyźnie politycznej, gospodarczej i kulturowej. Ideały powstańcze musimy wcielać na poziomie rodziny, szkoły, samorządu czy władzy państwowej. Jesteśmy to winni Powstańcom, którzy nie wahali się oddać życie za swoją ojczyznę, nie możemy dopuścić, żeby ich ofiara poszła na marne, a ich ideały musimy ponieść w XXI wiek i przekazać następnym pokoleniom.